Match 14: FC Zemst Sportief – KVC Asse Terheide 2-3
Voetbalman zet dankzij FC Zemst Sportief 5€ opzij voor het Kinderkankerfonds vzw.
Zondag ging ik op uitnodiging naar Zemst. Eva kwam met haar twee prachtige dochters én haar vader supporteren voor de liefde van haar leven, eveneens de spits van de thuisclub.
Het was bérekoud. Bah. Voor de wedstrijd op bevel van m’n tweejarige dochter m’n haren afgeschoren, sjaal vergeten, handschoenen vergeten en een gevoelstemperatuur van minstens -27°. Misschien dat je nog 5° naar boven mag, alé vooruit.
Het klassement van de derde provinciale C indachtig, verwachtte ik me aan een simpele thuisoverwinning. Maar niets bleek minder waar. FC Zemst werd onmiddellijk met de neus op hun kunstgrasveld gedrukt en ze stonden op achterstand voor de match goed begonnen was. Koud gepakt, zeggen we dan. Ondanks de vrij snelle gelijkmaker had Zemst het moeilijk om het gameplan van Asse te doorbreken. De roodgelen probeerden meer dan de uitclub te voetballen, maar de opbouw was bijwijlen dramatisch. De spitsen werden amper bereikt, de tweede ballen gingen allemaal verloren.
Tijdens de rust konden we ons verwarmen aan een lekker warm tasje thee, ’t is eens iets anders dan die frisse pint. De zus van Eva is niemand minder dan topcollega en grave griet Gina. In Siberische omstandigheden had ze ’s ochtends 93 kilometer gefietst met enkele van haar ‘fietsvriendinnekes’ van ’t werk. Alé, een hobby hebben is fijn, maar dit gaat voor mij de waanzin toch voorbij. Tonnen respect voor ‘ons Gina’.
Zondag bleek zo’n voetbaldag waarop werkelijk álles kon gebeuren. Samen met Zemst was ook RSC Anderlecht aan hun wedstrijd begonnen. Łukasz Teodorczyk scoorde drie maal, aan de Zemstse toog klonk ongeloof en gelach. Anderlecht kon winnen. Anderlecht kon scoren. De intrede van Coucke werd druk besproken en het spektakelspook kwam Zemst binnengeslopen.
De tweede helft bracht weinig soelaas voor de thuisclub. De gasten van Asse speelden uitgekookt, gegroepeerd en konden directer en sneller dan Zemst hun spitsen in stelling brengen. Bij een 2-3 stand speelden de Assenaren het zoals iedereen het doet. Tijd winnen, blessures veinzen, voor dood blijven liggen om daarna direct terug de sprint aan te gaan, …
De potjes kookten over, de scheidsrechter liet betijen. Toen het haantjesgedrag was weggeëbd, riep de ref de twee kapiteins bij hem en vroeg hen wie er geslagen had. ‘Niemand’, klonk het in koor en naar wat ik had gezien klopte dit ook gewoon. ‘Oké, dan fluit ik af!’
Euh … wat? Er zijn nog minstens 7 of 8 minuten reguliere speeltijd! Eindoffensief, op zoek naar die 3-3, het Assedoel belegeren, … Maar niets van dit alles, neen, de arbiter, die zonder lijnrechters werkte maar de hele tijd een ‘oortje’ droeg, was waarschijnlijk de hele match rustig naar de koers aan ’t luisteren. Kuurne-Brussel-Kuurne, je weet wel. De laatste 16 kilometer heeft hij rustig in z’n cabine kunnen volgen. Goed uitgespeeld van deze oude man. Maar toch vooral heel frustrerend voor de spelers van FC Zemst, die sowieso nog een straf slotoffensief wilden uitvoeren.
Ik kon zondag ook naar Ajax – ADO Den Haag. Maar ik ben blij dat ik voor het ‘echte’ voetbal gekozen heb. Frustraties, hoop, slapstick, echte mensen, kantineleven. Dat vond ik terug bij de lieve mensen van FC Zemst Sportief. Daar draait het voetbal om.
Bedankt Eva, bedankt FC Zemst Sportief!
VOETBALMAN - Een ticket voor Collette 